Ana içeriğe atla

Geçmişin Gölgesi


Zemheri ayında kandil ışığında duvara yansıyan dev gölgeler. Babamın o cesur gölgesi, annemin titrek, ürkek gölgesi ruhumun derinlerine yansıyan masal kahramanlarına benzer, kahramanlar yalnız her gece, orada duvarda, bütün coğrafyanın, bin yıllarını, yorgunluklarını ve yoksulluklarını taşırlar.

Orada bir yerde duran ben, ben en kadim hikayelerle örülü geçmişle örülü, anneyle örülü ve annenin uzayıp giden masallarıyla örülü. Orada duran, hiç büyümeyen bir çocuk, hep annesini özleyen, hep geçmişi özleyen bir çocuk, bir erkek koşarak kendinden uzaklaşıyor, kocaman kocaman dünyalara atılıyor.

İnsanın hatıraları ölmez mi, hatıralar hiç unutulmaz mı? Hiç kaybolmaz mı içinde ki çocuk?   çocuk imgelerin peşinde, benzetmelerin peşinde, gerçekten çok uzakta, orada erik ağaçlarının altında…dizeler, dizeler güzel söyleyişler kaybolup saklanmaların içinde. Bozkıra yaslanır, türküler okur, şiir okur, orada o okurdu, okumayı severdi. –okumak bir kader midir? Kim bilir.

 İçinden masal çıkan annenin dizinin dibinde,  duvarda ki gölgeler eşliğinde, korkular, heyecanlar yaşar. Kaçıp kaçıp kelimlerin gücünden kendine duvarlar örer. Kendine kelimelerden dünyalar kurar, olmayan, gerçek olmayan ve parası olamayan. Ama yoksulda olmayan dünyalar. Her gece imgeler çocuğun dimağında, küheylanlara binmiş cenk eder, kırk kürşatla yürür meydanlara, yedi uyuyanla asırlar geçirir. vesselam ve selametle çocuk.

Yorumlar

Yorum Gönder

GEÇEN YIL

ATATÜRKÜN GİZLİ TARİHİ

Mustafa Kemal’e bakışın ne kadar hastalık bir hal aldığını izliyoruz. Onunla ilgili değerlendirmeler tarihi şartlarından uzak, ideolojik ve büyük oranda da cahilce analizlerden ibarettir. Tarihi kafalarına göre yorumluyorlar. Sosyolojiden bağımsız, içinde bulunulan zamandan soyutlanmış tarihi değerlendirmelerin zaten bir anlamı olamaz. Ancak gizli tarih, derin tarih, bilinmeyen tarih filan diye milletin gözünü boyarsınız, başka bir numara da çıkmaz sizin bu anlayışınızdan, cahilliğinizden. Kimse bir şey okumadığı için, internetteki bir şakayı bile tarihi hakikatler diye herkesi inandırabilirsiniz.  Şuan yaşadığımız şeyler de hep bunlarla ilgili, iş o kadar çığırından çıkmış görünüyor ki, adamlar Kant, Mevlana, Yunus Emre vesaire söylüyor diye sözler uydurup, bunlarla payeler elde ediyorlar. Akıl alır gibi değil. Bazı kimseler özellikle Mustafa Kemal’i karalama işini meslek edinmişlerdir. Onun üzerinden rant elde eden, onunla ilgili hakikati değil yalanları millet içerisi
Yorum Gönder
Devamı

OBJE OLARAK İNSAN

“İnsan anlamla güzelleşir. Anlamı olmayan, içi boş olan insan bir objeden öte bir şey değildir. Mevlana, yunus emre daha niceleri yalnızca anlamla var.” İnsan, bir çok açıdan bakıldığın elbette bir objedir. Somut, belli bir gerçekliği olan ve yer kaplayan olarak “varolan”ı ifade eder. Ama daha başka açılardan bakıldığında özellikle “kadim” uygarlığın yarattığı dünyadan bakınca insanın daha başka bir şey olması gerektiğini öğreniyoruz. O  kadim uygarlığın tam ortasında duran bireyler olarak insana daha başka bir gözle bakmamızdan ve insana “yüce”lik vermemizden daha doğal bir şey olamaz. Bu bakış açımız, günümüzde bir şekilde biçim değiştiriyor, ne olursa olsun her şekilde insana ait görüntüleri “alkışlama”, ne olursa olsun “paylaşma”, ne olursa olsun “beğen”me gibi bir takım alışkanlıklar edindik ve olur olmaz yerde bu ifadeleri sunuyoruz. Neden bu noktada olduğumuz sorusunun cevabını bulmak elbette mümkün, bir takım süreçlere baktığımızda bunun cevabını görebiliriz,
Yorum Gönder
Devamı

GAZZE'YE AĞIT

Çocuklar akın akın cennete uçuyorlar gülümseyerek. Annelerin,babaların feryatları gökleri inletiyor. Ağıtlar top seslerine karışıyor, acımasız ve haksız bir ölüm kol geziyor oyun oynayan çocukların yanı başında. Sinesini siper ediyor bir adam emperyalizme, batının ve onun uşaklarının mermilerine. Çocuklar emperyalizme meydan okuyor canıyla, bedeniyle,sapanıyla, sen uyurken, gazze tankların önünde dimdik, topların önünde dimdik, gururlu. Gazze bir bıcak gibi ruhumuza saplanıyor. Boğazımız düğümleniyor, çaresizliğimize ağlıyoruz. Dualar ediyoruz, zalim yahudinin elleri kursun, diye. Çocuklara kurşun sıkarken taş kesilsin kolları diye, dualarımız dilimizden öteye geçmiyor. Yaşamak istemenin bedeli bu kadar ağır mıdır? Herhangi bir insan gibi yaşamanın bedeli gazze de ölüm müdür? Sussak, sonsuza kadar sussak, yine de bu utançtan kaçamayız. Her şeyimiz varken izlemek, seyirci olmak, yaşama karşılığı gazzeyi ölüme teslim etmek, nasıl bir ruh halidir. Emperyal bir kurşund
Yorum Gönder
Devamı