Ana içeriğe atla

İZİN'DEYİZ ATAM.

“Sen ve ben”, biz olamayız
Ortak dili üreten şey, ortak kültür ve birikimdir.
Okumadan ortak dil de pek mümkün görünmüyor.
Kentler de kültürün, geleneğin canına okudu.
İş, para, kariyer… kafeler, eğlenceler… vs bir dünya işte.
Bunun adı da yaşam biçimi oldu. Kutsanmışsa dokunulmaz demektir. 

Okulumuz izinde.
Okulların derdi ise uzun zaman, “atam izindeyiz” de kaldı.
Bütün ortaokul boyunca, “ata tatile”mı çıkmış dediğim cümle.
Gerçekten de eğitim tatildeydi.
Bilgi aktaran sayın öğretmenlerimiz ise; çağdaş eğitim anlayışımızın şark bülbülleri gibiydi.
“oğlum sen oku; kızım sen ezberle”yle geçti günler.
Herkes, maaşının istikrarını pek sever.
Düzen işler, vicdan mı,ahlak mı?
Sanal âlemde birkaç cümleyle “günah da çıkartılır.”

Teknoloji batıdan gelir.
Zaman durmuyor, siz isteniz de istemenizde zaman koşulları değiştiriyor.
İnternet geldi, cep telefonu geldi, uydular, çanak antenler geldi.
Bütün bunlar ise batıdan geliyordu. Biz hala “türküm, doğruyum, çalışkanımda”  idik.
Cumhuriyetin 90. yılında onuncu yıl marşına esas duruşa geçiyorduk.
“on yılda on beş milyon gençtik”.
Ne söylenebilir ki bu manzara karşısında.

Kitapla İmtihanımız
Kitap mı? Okuyana pek bir de hayır getirmeyen şeydi.
Bu arada temel öğretimiz devam ediyor, “zihinsel izindeyiz”
Sosyal medyamız var; komik videolarımız, şakalarımız var.
Ajdar’ımız var; Acun’umuz; Ankara havamız var.
Bizim eksiğimiz yok, her şeyi de ben bilirim havası var.
Var da var, okusan ne fark eder, okumasan ne fark eder.
Her şeyi sen bilirsin zaten, en akıllısı sensin memleketin.
Ben başbakan olsamla başlar, muhtar olsamla işi bitirirsin.

Sosyal çatışmaya hazırız.
Siyasetten eksik kalır mıyız, bilmeyiz ama aslanlar gibi savunuruz. Çatışırız.
Gaz’a geliriz. Demokrasiye de karşı çıkarız, her şey sandık da değil deriz.
Köprü de istemezuk, uçak da istemezuk, havaalanı da istemezuk.
Şeriat da istemezük diye kazanda kaldırırız.
Bizim “kutsal yaşam tarzımız var”, kimseyi dokundurtmayız.



@Bay_Kaa

Yorumlar

Yorum Gönder

GEÇEN YIL

ATATÜRKÜN GİZLİ TARİHİ

Mustafa Kemal’e bakışın ne kadar hastalık bir hal aldığını izliyoruz. Onunla ilgili değerlendirmeler tarihi şartlarından uzak, ideolojik ve büyük oranda da cahilce analizlerden ibarettir. Tarihi kafalarına göre yorumluyorlar. Sosyolojiden bağımsız, içinde bulunulan zamandan soyutlanmış tarihi değerlendirmelerin zaten bir anlamı olamaz. Ancak gizli tarih, derin tarih, bilinmeyen tarih filan diye milletin gözünü boyarsınız, başka bir numara da çıkmaz sizin bu anlayışınızdan, cahilliğinizden. Kimse bir şey okumadığı için, internetteki bir şakayı bile tarihi hakikatler diye herkesi inandırabilirsiniz.  Şuan yaşadığımız şeyler de hep bunlarla ilgili, iş o kadar çığırından çıkmış görünüyor ki, adamlar Kant, Mevlana, Yunus Emre vesaire söylüyor diye sözler uydurup, bunlarla payeler elde ediyorlar. Akıl alır gibi değil. Bazı kimseler özellikle Mustafa Kemal’i karalama işini meslek edinmişlerdir. Onun üzerinden rant elde eden, onunla ilgili hakikati değil yalanları millet içerisi
Yorum Gönder
Devamı

OBJE OLARAK İNSAN

“İnsan anlamla güzelleşir. Anlamı olmayan, içi boş olan insan bir objeden öte bir şey değildir. Mevlana, yunus emre daha niceleri yalnızca anlamla var.” İnsan, bir çok açıdan bakıldığın elbette bir objedir. Somut, belli bir gerçekliği olan ve yer kaplayan olarak “varolan”ı ifade eder. Ama daha başka açılardan bakıldığında özellikle “kadim” uygarlığın yarattığı dünyadan bakınca insanın daha başka bir şey olması gerektiğini öğreniyoruz. O  kadim uygarlığın tam ortasında duran bireyler olarak insana daha başka bir gözle bakmamızdan ve insana “yüce”lik vermemizden daha doğal bir şey olamaz. Bu bakış açımız, günümüzde bir şekilde biçim değiştiriyor, ne olursa olsun her şekilde insana ait görüntüleri “alkışlama”, ne olursa olsun “paylaşma”, ne olursa olsun “beğen”me gibi bir takım alışkanlıklar edindik ve olur olmaz yerde bu ifadeleri sunuyoruz. Neden bu noktada olduğumuz sorusunun cevabını bulmak elbette mümkün, bir takım süreçlere baktığımızda bunun cevabını görebiliriz,
Yorum Gönder
Devamı

GAZZE'YE AĞIT

Çocuklar akın akın cennete uçuyorlar gülümseyerek. Annelerin,babaların feryatları gökleri inletiyor. Ağıtlar top seslerine karışıyor, acımasız ve haksız bir ölüm kol geziyor oyun oynayan çocukların yanı başında. Sinesini siper ediyor bir adam emperyalizme, batının ve onun uşaklarının mermilerine. Çocuklar emperyalizme meydan okuyor canıyla, bedeniyle,sapanıyla, sen uyurken, gazze tankların önünde dimdik, topların önünde dimdik, gururlu. Gazze bir bıcak gibi ruhumuza saplanıyor. Boğazımız düğümleniyor, çaresizliğimize ağlıyoruz. Dualar ediyoruz, zalim yahudinin elleri kursun, diye. Çocuklara kurşun sıkarken taş kesilsin kolları diye, dualarımız dilimizden öteye geçmiyor. Yaşamak istemenin bedeli bu kadar ağır mıdır? Herhangi bir insan gibi yaşamanın bedeli gazze de ölüm müdür? Sussak, sonsuza kadar sussak, yine de bu utançtan kaçamayız. Her şeyimiz varken izlemek, seyirci olmak, yaşama karşılığı gazzeyi ölüme teslim etmek, nasıl bir ruh halidir. Emperyal bir kurşund
Yorum Gönder
Devamı